Σκέφτομαι την Ελένη Τοπαλούδη
κι αν θα 'χε το σκοπό του ένα τραγούδι
που να ανεβεί στα δίκτυα που την πνίξαν
στη θάλασσα να πέσει που τη ρίξαν.

Κάποια μικρά λουλούδια ίσως ξέρουν
αυτά που οι στίχοι δεν θα καταφέρουν
κάποια λουλούδια που είναι για ν' ανθίσουν
να δουν τον ήλιο και να ξεψυχήσουν.

Ίσως και κάποια εφήμερα λιοντάρια
που παίζουν στα ντοκιμαντέρ τα βράδια
με το αίμα από το θήραμα στο στόμα
να τα 'λεγαν καλύτερα ακόμα.

Κάποιοι που έχουν τον Κώδικα σπουδάξει
αυτόν που λέει το Νόμο και την Τάξη
ίσως και να 'χαν κάτι να προσθέσουν
που όλα όσα πω να τ' αναιρέσουν.

Κι όσοι έχουνε μια πίστη δεδομένη
κι όμως ξυπνούν τις νύχτες καυλωμένοι
και τους τσιμπάει τελειώνοντας η τύψη
κάτι να πουν που θα 'χω παραλείψει.

Κι εσύ που θες τα χέρια μου να δέσεις
να κάτσεις πάνω μου και να πονέσεις
κι ύστερα να σωριάσεις τον ιππότη
εσύ θα 'πρεπε να μιλήσεις πρώτη.

Κι εγώ που σου ζητάω φωτογραφίες
και μες στ' αυτί σου λέω γι' άλλες κυρίες
που βρίζω και που σφίγγω το λαιμό σου
εγώ να γίνω τραγουδοποιός σου.

Μέσα στη γη νικιέται η Αγάπη
το ξέρουν όλοι και του κάνουν πλάτη
μα ύστερα συγχωρούν και συγχωρούνται
μονάχα ότι αγάπησαν θυμούνται.

Ο διάβολος εγγύηση θα πληρώσει
κι ο πρώτος δολοφόνος θα γλιτώσει
ο δεύτερος θα γίνει αγιογραφία
που θα στολίζει τα ορφανοτροφεία.

Κι όσο για την Ελένη Τοπαλούδη
θα υπάρχει σ' οποιοδήποτε τραγούδι
θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
στο δίκτυο που απλωμένο περιμένει.

Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
στο δίχτυ που απλωμένο περιμένει.