Μες στη ζωή μου δεν έχω ζήσει
μες στην καρδιά μου δεν έχω αγαπήσει
άλλη από σένα που είσαι κοντά μου
και που ακουμπάς μια σιωπή στη δικιά μου.

Τ’ ήθελα, τ’ ήθελα να σου μιλήσω
να μάθω ακόρντα, να σου τραγουδήσω,
να μάθω γράμματα, να βρω το ρήμα
εκείνο που ’φτιαξε απ’ το δάκρυ κύμα.

Τ’ ήθελα, τ’ ήθελα να σου το γράψω
τ’ άστρα από πάνω μου λέγαν να πάψω,
μα εγώ δεν άκουσα και να ‘μαι τώρα
μες στον αιώνα που φαίνεται ώρα.

Μες στη ζωή μου δεν έχω ζήσει
μες στην καρδιά μου δεν έχω αγαπήσει
άλλη από σένα που είσαι μακριά μου
κι όμως σε νιώθω με τη μοναξιά μου.

Τ’ ήθελα, τ’ ήθελα να βγω στο δρόμο
και να φορέσω κιθάρα στον ώμο,
να μάθω σώματα και πανδοχεία,
να πιω σαν άψινθο την ευτυχία.

Τ’ ήθελα, τ’ ήθελα να προχωρήσω
στο μέρος που άλλος δε γύρισε πίσω,
στου αρχαίου άσματος τον αμπελώνα
που όλες οι αγάπες ηχούν στον αιώνα.

Αγαπημένη μου θα ’σαι για πάντα
ενθρονισμένη σ’ αυτή τη μπαλάντα,
θα ’σαι ολόκληρη τα άπαντά μου
μ’ όποιον και να ’σαι θα είσαι δικιά μου.