Κοιτάζει το φεγγάρι ο ποιητής
και γεμίζει το κεφάλι του σκόνη
κι εσύ είσαι λέξη που δεν θέλεις να ‘ρθεις
προτιμάς την κρυψώνα σου, νιώθεις ασφάλεια μόνη.

Στο πεζοδρόμιο σκάβει, βγαίνει χρυσός
καταβρέχει τους πεζούς με τ’ αμάξι
κι εσύ είσαι στίχος που ‘χει μείνει μισός
δεν τελειώνεις ποτέ, δεν ταιριάζεσαι, δεν είσ’ εντάξει.

Έχει ο πατέρας σου μια μαύρη ψυχή
κι ως εδώ όλα είναι εντάξει, το καταλαβαίνω,
μα όταν πληρώνεις τη δική του ενοχή
το τραγούδι σου πεθαίνει τη στιγμή που τρέχει να γεννηθεί.

Ο κόσμος βρίσκει κάτι και προχωράει
κάποια τραβηχτική θεωρία,
μα εγώ κοιτάζω κάποια και με κοιτάει
με ρωτάει τι θέλω και λέω «Δεν ξέρω, κυρία».

Κοιτάει τον πλούσιο με ζήλεια ο φτωχός
και μαθαίνει αριθμούς και προσθέσεις,
μα εγώ δεν βρίσκω πώς ανάβει το φως
να κοιτάξεις τη λάμπα κατάματα και να πονέσεις.

Έχει η μητέρα σου μια υπάκουη ψυχή
κι ως εδώ όλα είναι εντάξει, το καταλαβαίνω,
μα όταν την θρέφει η δική σου ενοχή
το τραγούδι σου πεθαίνει τη στιγμή που τρέχει να γεννηθεί.

Κοιτάζει το φεγγάρι ο ποιητής
και γεμίζει το κεφάλι του άχνη,
μα εσύ είσ’ ένα τραγούδι που αν δε γραφτείς
θα χαθείς το πρωί, θα σε σβήσουν η μέρα κι η πάχνη.