Είμ’ ένας ανδρείος που φοβάται
κι ένας έξυπνος που όλο κοιμάται,
είμ’ ένας περήφανος που λέει σε όλους «ναι»,
είμ’ ένας αυτάρκης που χρειάζεται,
είμ’ ένας παράφρων που το βλέπει λογικά,
είμαι χώμα κάτω από τη θάλασσα.

Βγαίνω στις πλατείες με παγιέτα
και στις κομπανίες με μπαγκέτα.
Πάω στις δεξιώσεις με βερμούδα και All Star
βγάζω λόγους μ’ ανοιχτό το φερμουάρ.
Δίνω στον Βαρδή Βαρδινογιάννη πουρμπουάρ
για τη Μάργκο Ρόμπι είμαι δέλεαρ.

Μόνος μες στα ζεύγη
στους μοναχικούς Ζυγός
και στην κιβωτό αυτός
που ο Νώε στο τέλος αφήνει εκτός.

Κι ότι που το είχα αποφασίσει
πως θα φτάσω αταίριαστος στη δύση
βρήκα εσένα που είσαι σαν ανθός στα πλεξιγκλάς
που είσαι σαν κορφή που πάει βαθαίνοντας,
που είσ’ ένα κρασί που αν δεν σε πιουν, δεν ξεδιψάς
φύση τους ανθρώπους αγναντεύοντας.

Θα φιλήσω τ’ άκρα σου στη μέση
ο κανόνας μου θα σ’ εξαιρέσει,
θα σε πάω ταξίδι εκεί που στέκεις καθιστή
θα σου μάθω να μου μείνεις άγνωστη,
να’ σαι στο ακίνητο σημείο μου ρευστή
και με μένα να μου γίνεσαι άπιστη.