Τον χρόνο ψάχνω μα ο χρόνος είναι εδώ,
στα χαρακώματα της πρώτης μου ρυτίδας,
να πολεμά να με κρατήσει ζωντανό
με τεχνητή αναπνοή μίας ελπίδας.

Τον χρόνο ψάχνεις μα ο χρόνος είναι εδώ,
το παραμύθι της ζωής σου αφηγείται,
στη χώρα των θαυμάτων σου παίζει κρυφτό,
τον βασιλιά που σε κερδίζει προσποιείται.

Δεν προλαβαίνω.
Και δε μου φτάνει μια ζωή να ζήσω όσα θέλω.
Και όλο τρέχω.
Φτάνω στην άκρη του γκρεμού, αλλά δεν πέφτω.
Δεν προλαβαίνεις.
Και δε σου φτάνει μια ζωή να ζήσεις όσα θέλεις.
Και όλο τρέχεις.
Φτάνεις στην άκρη του γκρεμού, αλλά δεν πέφτεις.

Τον χρόνο ψάχνουμε κι ο χρόνος σταματά
μέσα στο γέλιο του παιδιού μας που ψηλώνει,
στο χάδι, στο φιλί, σ’ αυτήν την αγκαλιά
που την καρδιά μας κάθε βράδυ μεγαλώνει.

Και έτσι όπως προχωράμε στη ζωή,
στο βάθος του ορίζοντα ξανά κοιτάμε,
αλλάζουμε στον χάρτη μας τη διαδρομή
και τα σημεία της φυγής αναζητάμε.