Tα λουλούδια μες το βάζο ξεραμένα
στο τασάκι αποτσίγαρα σβησμένα
στο κρεβάτι η γωνιά σου παγωμένη
και η μορφή σου σε ένα κάδρο κρεμασμένη
θεέ μου τίποτα ποια δεν με περιμένει...

Τόση μοναξιά πως θέλεις να αντέξω
όλα με πονούν με τι να παλέψω
με άδειες αγκαλιές και όνειρα άδεια
με ανοιχτές πληγές και κρύα σκοτάδια...

Τόση μοναξιά πως θέλεις να ζήσω
τι να απαρνηθώ και τι να κρατήσω
όλα με πονούν με έχουν κουράσει
νίκησες λοιπόν και εγώ έχω χάσει...

Οι κουρτίνες τα παράθυρα κλεισμένα
όλα γύρω μου θολά και σκονισμένα
η γαρδένια που αγαπούσες μαραμένη
και η σιωπή σου σαν ομίχλη απλωμένη
θεέ μου τίποτα ποια δεν με περιμένει...

Τόση μοναξιά πως θέλεις να αντέξω
όλα με πονούν με τι να παλέψω
με άδειες αγκαλιές και όνειρα άδεια
με ανοιχτές πληγές και κρύα σκοτάδια...

Τόση μοναξιά πως θέλεις να ζήσω
τι να απαρνηθώ και τι να κρατήσω
όλα με πονούν με έχουν κουράσει
νίκησες λοιπόν και εγώ έχω χάσει.