Σ΄έναν αόρατο κόσμο κάνω τον καμπόσο να λυτρωθώ και να λυτρώσω.
Ζώντας σαν νά 'τανε χθες παρών μου μην κλαίς, μα πώς γελούν οι ποιητές;
Πειθαρχημένοι στα πάντα σε μόδα λεζάντα και εσύ απείθαρχος λεκές.
Με νου φευγάτο και βλέμμα ακούω εσένα και όλα αυτά που μου' λέγες.

Και ένας κόσμος γεννημένος μέσα στο άπειρο και ένας κόσμος στριμωγμένος στο κενό.

Μιλάς στα άνθη του πένθους σε προσπερνάνε και η σιγουριά μιας συνήθειας.
Φέγγεις θάλασσες μαύρες στείρα ποτάμια σε μια αιώνια παλίρροια.
Μέσα στα χρόνια της πλάνης σε είδα να χάνεις και πολεμώντας έπεσες.
Με νου φευγάτο και βλέμμα ακούω εσένα και όλα αυτά που μου' λέγες.

Και ένας κόσμος γεννημένος μέσα στο άπειρο και ένας κόσμος στριμωγμένος στο κενό