Κάτι μέρες που η καρδιά μου σαλεμένη ξυπνάει
Και ρωτάει αν θυμάμαι τον παλιό της καημό
Σ’ ανεμόμυλους πικρούς και καμένους ορμάει
Και της λέω φτάνει πια ως εδώ
Κάτι μέρες που η ζωή μου μες στους πάγους γλυστράει
Δίχως φρένα δίχως λόγο και Θεό
Και στο χάος γυρεύει μια βολτίτσα να πάει
Και της λέω φτάνει πια ως εδώ

Ακούω τον ουρανό να γελάει
Και βάζω τα γέλια κι εγώ

Κάτι μέρες που δεν φτάνουν
Οι βροχές όλου του κόσμου να μου σβήσουν τη φωτιά
Και μελαγχολώ και κλαίω
Και κουρνιάζω λαβωμένος στης σιωπής την αγκαλιά
Κάτι μέρες που περνάνε πριν ακόμα ξημερώσουν
Προτού φτάσουν ως εδώ
Και γκρινιάζω στους ανέμους
Θε μου μόνο το δικό μου άστρο είναι πάντα ραγισμένο
Είναι πάντα σκοτεινό

Ακούω τον ουρανό να γελάει
Και βάζω τα γέλια κι εγώ