Εγώ σε θέλω με ανθρώπινα φτερά
κι όχι μ’ εκείνα των αγγέλων τα μεγάλα,
να μου θολώνεις τα νερά.
να σ’ ανεβαίνω και να μην τελειώνει η σκάλα.

Εγώ σε θέλω αεράκι δροσερό
κι όχι μελτέμι σε μια θάλασσα που αφρίζει,
να χαίρομαι, να σε θωρώ
και να σε πίνω σαν κρασί που ξεχειλίζει.

Εσένα αξίζει να το πω
πως έτσι όπως αγαπώ
αλλιώς οι νύχτες καίγονται,
αλλιώς τα μάτια κλαίνε.
Εσένα αξίζει να το πω
πως έτσι όπως αγαπώ
τα ίδια αλλάζουνε σκοπό
γι αυτό και δεν μου φταίνε.

Εγώ σε θέλω με τ’ αγκάθι σου μαζί
άγριο ρόδο μες στην ερημιά του κήπου,
να ‘σαι το ψέμα που με ζει
πότε στα σίγουρα και πότε στο περίπου.

Εσένα αξίζει να το πω
πως έτσι όπως αγαπώ
αλλιώς οι νύχτες καίγονται,
αλλιώς τα μάτια κλαίνε.
Εσένα αξίζει να το πω
πως έτσι όπως αγαπώ
τα ίδια αλλάζουνε σκοπό
γι αυτό και δεν μου φταίνε.