Χωρίς να το θέλω πολύ σε πήρα ν’ ακούσω
τι κάνεις, πως είσαι, πως πάει η ζωή.
Δεν είχες πιει ακόμα καφέ σε λίγο μου είπες
δε βρήκα το θάρρος δεν πήρα ποτέ.

Κι η εκδίκηση που ήθελα
χρόνια να πάρω
κρατάει, κρατάει, κρατάει
όσο ένα τσιγάρο.
Κι εγώ προσπαθώ
το μυαλό να φρενάρω
κι ανάβω κι ανάβω κι ανάβω
κι άλλο ένα τσιγάρο.

Φοβάμαι το ύφος της νίκης νομίζω σου είπα
ακόμα και τώρα να ξέρεις μου λείπεις.
Μπορεί να ‘χει κλείσει το τραύμα
μα κοίτα που θέλω, γιατί να μη θέλω να ζήσω το θαύμα.

Κι η εκδίκηση που ήθελα
χρόνια να πάρω
κρατάει, κρατάει, κρατάει
όσο ένα τσιγάρο.
Κι εγώ προσπαθώ
το μυαλό να φρενάρω
κι ανάβω κι ανάβω κι ανάβω
κι άλλο ένα τσιγάρο.

Χωρίς να το θέλω πολύ σε πήρα ν’ ακούσω
τι κάνεις, πως είσαι, πως πάει η ζωή.