Πάνε μέρες, πάνε μήνες
δεν θυμάμαι, δεν μετράω
κλείνω πάλι τις κουρτίνες
τρόπους να σε ξεγελάω
όταν στέλνεις και άλλες μνήμες
να μην βλέπουν στο φως πόσο πονάω.

Είναι Τρίτη ή Τετάρτη σαν χαμένος πλέον είμαι
δεν χωράω στο κρεβάτι ότι μέρα και να είναι
δεν σε κράτησε η αγάπη
και αν σου είπα πριν να φύγεις τόσα μείνε.

Ζω ή έχω πεθάνει το ίδιο μου κάνει
ποτέ δεν θα αντέξω πως είσαι αλλού
ουρανός ή ταβάνι το ίδιο μου κάνει
τι μέσα, τι έξω μου λείπεις παντού
μου λείπεις παντού.

Σε ένα αμάξι έξω παίζει
το τραγούδι που αγαπούσες
μια ελπίδα τρεμοπαίζει
σαν κερί πως θα γυρνούσες
ξεχασμένο στο τραπέζι το κλειδί σου
μα αν ερχόσουν θα χτυπούσες.

Είναι Τρίτη ή Τετάρτη σαν χαμένος πλέον είμαι
δεν χωράω στο κρεβάτι ότι μέρα και να είναι
δεν σε κράτησε η αγάπη
και αν σου είπα πριν να φύγεις τόσα μείνε.

Ζω ή έχω πεθάνει το ίδιο μου κάνει
ποτέ δεν θα αντέξω πως είσαι αλλού
ουρανός ή ταβάνι το ίδιο μου κάνει
τι μέσα, τι έξω μου λείπεις παντού
μου λείπεις παντού.