Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και λέγω
Ε μαύρα χρόνα και καιρούς, σα χώματα σ’ πατρίδα γλυκέα πόσα και πικρά επέρασα και είδα.
Αροθυμώ και τραγωδώ, τη γης την εμορφίαν π’ εγέννεσεν κι ετράνυνεν τ’ εμέτερον το γέννος. πη έπλασεν κι εκράτεσεν αιώνας και αιώνας, το έμορφον το δυνατόν το γένος των Ποντίων.
Έναν προς έναν τραγωδώ τα υψηλά ραχία, π’ ετίμεσαν κι εδόξασαν Ελλενικά καρδίας.
Η ρίζα εκεί των Κομνηνών των Ακριτών ο τόπος τη Παναΐας Σουμελάς εκεί το μοναστήριν, πρώτον σην πίστην, σην χαράν, σον πόνον τη πατρίδας.
Έναν προς έναν τραγωδώ, ένδοξα πολιτείας Την Τραπεζούνταν, την Ορντούν, Σαμψούντα, Κερασούντα, Σινώπη, Αργυρούπολη, Τρίπολη και Ριζούντα
Ε μαύρα χρόνα και καιρούς, σα χώματα σ’ πατρίδαγλυκέα πόσα και πικρά επέρασα και είδα. Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω τα παλαιά τ’ ατωριζνά τα ιστορίας λέγω.