Αν είχα καταφέρει να προβλέψω, τις αιτίες να γιατρέψω,
την αλήθεια να συλλάβω
μα πιστεύετε πως μόνο για το Χρήμα σαν να 'μουν ένα θύμα
θα καθόμουνα να γράψω;
Εντάξει το δηλώνω: "Έκανα λάθη!"
κι ήρθε η ώρα τις συνέπειες να υπομείνω,
λίγο χρόνο τη ντροπή μου να ξεπλύνω, τον πόνο να απαλύνω
και να σας θυμίσω κάτι...

Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε δίκιο, όταν τέλειωνα το λύκειο,
να μιλάει στις επάλξεις.
Επίσης κι η μαμά δεν είχε λάθος, όταν δήλωνε με πάθος
"To πτυχίο να κοιτάξεις!"
Ήμουν νέος κι είχα χάσει το μυαλό μου,
ίσως φταίνε τα μαρξιστικά βιβλία,
οι έρωτες, τα χάδια, τα σημεία, της ζωής η τυραννία
το αναρχικό όνειρό μου.

Κι εσείς κριτές της Ουτοπίας, εραστές της Εξουσίας,
τι αξία πλέον έχει;
Μα εγώ ποτέ δεν είπα πως η Τέχνη γεννά Επαναστάσεις
μα ερμηνεύει τις προφάσεις.
Κι εσείς που τόσα χρόνια με πουλάτε
αφήστε με στη μοίρα την κακιά μου,
εγώ γράφω όταν θέλω κι όπως θέλω, το σύστημά σας καταγγέλλω,
αυτή είναι η χαρά μου.

Μα σύμφωνα με σας τι να με νοιάξει, σάμπως πρόκειται ν' αλλάξει
αυτός ο κόσμος αδικίας;
Καλύτερα στο σπίτι μου να κάτσω, να συνθέσω ή να γράψω
μία όμορφη ιστορία.
Κι όταν βρεθώ στις μαύρες μου τα πίνω
εμβαθύνοντας στου κόσμου τη μιζέρια,
δε γουστάρω τα λερωμένα χέρια, τα πληρωμένα ασκέρια,
το συνάφι τους το φτύνω.

Εγώ όλα, εγώ τίποτα, εγώ βλάκας, ένας ποιητής της πλάκας,
εγώ αναρχικός - φασίστας.
Εγώ πλούσιος δίχως χρήματα στην τσέπη, ριζοσπάστης που διαπρέπει,
μαύρος, εβραίος, comunista.
Μα εγώ μονάχα ξέρω όσα είμαι και τους λόγους που κατέληξα μονάχος,
το ξέρω δε λυγίζει ένας βράχος, δε φιμώνεται ένα πάθος,
σαν σε τάφο πλέον κείμαι.

Μα σύμφωνα με σας γιατί ν' ακούσω και τον κώδωνα να κρούσω
στης ψυχής μου το χαμό;
Ο δόκτωρ μού είπε: "Ξέρεις, έχεις κάτι. Της κατάθλιψης το χάπι
ίσως σου έκανε καλό!"
Κι εγώ που πάντα πίστευα σε σένα πως τούτη εδώ η ζωή μπορεί να αλλάξει,
σύντροφε, το παιχνίδι το 'χουμε χάσει, δε μας έκατσε η φάση
κι όλα μοιάζουν πια σαν ψέμα.

Συνάδελφοι αρτίστες, τι να λέμε; Ειλικρινά αναρωτιέμαι
γιατί τόση υποκρισία;
Όσοι έχετε ταλέντο λέτε: "Oκ, δικαιούμαι απ' το cake
δυο κομμάτια παραπάνω".
Εγώ τι να σας πω, τι να σας κάνω; Aν θέλετε τραβήξτε προς τη Δόξα
μα ο λαός που σας ακούει έξω απ' την πόρτα, το χέρι σάς απλώνει
μα το αυτί σας δεν ιδρώνει.

Αν είχα καταφέρει να προβλέψω, τις αιτίες να γιατρέψω,
την αλήθεια να συλλάβω
μα πιστεύετε πως μόνο για το Χρήμα σαν να 'μουν ένα θύμα
θα καθόμουνα να γράψω;
Κι έτσι τραβάω μπροστά μα δεν ξεχνάω
κι αρνούμαι η ψυχή μου να υπακούσει,
έχω πολλά ακόμα για να γράψω, για όποιον θέλει να ακούσει,
για τους άλλους τι να κάνω;