Ένας καημός, ένας βραχνάς
Φωνάζει μέσα μου πού πας
Και μου θυμίζει ξεχασμένα γεγονότα
Σαν τον αγέρα που φυσά
Και ό,τι βρίσκει το σκορπά
Πάει κι έρχεται και μου χτυπά την πόρτα

Βλέπω καράβια να περνούν
Λιμάνι να γυρεύουν
Σαν τις καρδιές που λαχταρούν
Και κάτι περιμένουν

Κάθε πρωί ένα μπορεί
Φωνάζει μέσα μου γιατί
Και κάθε μέρα το μυαλό μου κυβερνάει
Σαν κύμα που ‘ρχεται γοργά
Σκάει στον βράχο δυνατά
Σκορπάει, χάνεται και πίσω δε γυρνάει