Μέρεψε πάλι η καταιγίδα
βρεγμένο χώμα ξαναμύρισε
ποιος μας σταματά

Φώλιασε μέσα ξανά η ελπίδα
νερό στη ρίζα ξανακύλησε
ποιος μας σταματά

Να βρεθούμε στην ανηφόρα
την καρδιά μας καίει το αντάμωμα
άιντε να ‘ρθει εκείνη η ώρα
με χορό να ιδούμε το ξημέρωμα

Άιντε κι ας πεθάνω
αχ, στην κορφή απάνω
που ‘χει τ ‘αγέρα χάδι
και στην πέτρα
του Σίσυφου σημάδι

Πέφτω κλαίω γελάω, ξανασηκώνομαι
κι ειν’ το βήμα σίγουρο
ποιος μας σταματά

Κόρες μου πιάστε ‘κείνο το τραγούδι
δάκρυ κι αν πέσει σαν ζυγώνουμε
ποιος μας σταματά