Αυτά είναι κομμάτια από την ζωή μας
Κάθε φορά που γράφω είναι για να δώσω μια ευκαιρία
Σε όσους έφυγαν να ζήσουν ξανά
Αθανασία αθανασία
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
Τους μισούς μας φορτώνουν τα Σάββατα τα αστενοφόρα και τους υπόλοιπους τα περιπολικά
Τα κείμενα μου δεν μου ανήκουν πια
Αφού εσύ τα αγάπησες περισσότερο από μένα
Το ζούμε στο τέρμα
Οι φίλοι μου χαμογελάνε για όσα πέρασαν σαν να μην συνέβησαν πότε τα γαμημενα
Και μένα δεν λέει να φύγει το μαύρο σύννεφο από τα μάτια
Ίδιο χρώμα μέσα μου για αυτό ορκίστηκα δεν θα βάλω μαύρα ξανά
Δεν θα επιτρέψω να κλάψουν οι δικοί μου ξανά
Θα τους κάνω αθάνατους
Παντοτινά
Όταν λέω θα τους περάσουμε το μήνυμα
Εννοώ δεν μπορέσαμε από την πίεση να στεριωσουμε πλάι σε ένα κορίτσι
Όταν λέω για πόνο και πως χάσαμε δικούς μας
Εννοώ σε κάθε κεντρικό και κάθε στενάκι έχουμε και από ένα τουλάχιστον εκκλησάκι


Τεντώνουν απ' τις σπίντες
Μίλαν για αγάπες τρύπιες και 'κει όλα γυρνάνε ανάποδα
Οι φίλες μου είναι γάτες οι φίλοι μου κοπρήτες και συναντιούνται στα τετράμπαρα
Τεντώνουν απ' τις σπίντες
Μίλαν για αγάπες τρύπιες και 'κει όλα γυρνάνε ανάποδα
Οι φίλοι μου είναι γάτες οι φίλες μου κοπρήτες και συναντιούνται ξέρεις που
Κοίτα να δεις που μαζευτήκαν στιγμές και με κάνανε πόσο χρονών μαντράχαλο να τρέχω μια ζωή στο μπάχαλο
Πότε 'κει πότε 'δω πότε στην εξώπορτα σου να ψάχνω ηρεμία στην αγκαλιά σου
Πριν δύο λεπτά με πήρε ο αδελφός και ήταν πνιγμένος σε λάθος συμπεριφορές άλλων εγκλωβισμένος
Ανησυχώ μην σκάσουν μύτη τα περασμένα γιατί πάνω στην πρέσα ξαναρχίζει τα κομμένα ένα ένα
Στο 'χα πει η ζωή αξίζει πιο πολλά όταν την ζούμε μαζί στο 'χα πει και 'συ γέλαγες σαν παιδί
Πέρα από την πανδημία και η χαρά είναι μεταδοτική, η μοναξιά είναι υποφερτή μονάχα από επιλογή
Σκάω με θράσος και σου λέω πως σαγαπάω και είναι γιατί μου το βγάζεις όχι γιατί στο χρωστάω
Στα καπάκια μέσα στη πόλη τσουλάω σαν τον άνεμο, έχοντας άλλη οπτική απ' το κράτος για τον παράνομο
Είμαι ενάντιας στη βία μα δεν βγαίνουνε στη σέντρα ή θα σκάσουνε με μπράβους ή θα βγάλουνε μαχαίρια
Έχε τον νου γιατί σου έχουνε στήσει ενέδρα είναι πέντε φορτωμένοι και οι πέντε πίσω απ' τα δέντρα
(Α λα λα λα λαι, λα λα λα λαι, λα λα λα)
Βγάζω φωνή περήφανα από την φυλή που κρατάει
Στοιχιόδι ενσυναίσθηση στην εποχή του εγώ μα άμα συνεχίσω να τα υπεραναλύω θα τρελαθώ
Μας μεγάλωσαν οι μάνες και ήταν δίπλα μας κολόνες να πιστέψουμε σε μας να βγάλουμε 80 χειμώνες να γεννήσουμε και εμείς παιδιά πρίν γίνουμε πουλιά, να τραγουδάνε για αγάπη και ανθρωπιά, νιώθεις?
Έχω δύο φίλους που τους αρέσουν τα αγόρια στο μεγάλωμα η κοινωνία τους επιφύλασσε ζόρια, αφού υπάρχουνε ακόμα γκασμάδες που πιστεύουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν να γίνουν γκέι γιατί είναι μόδα
Ο Βάγγος όταν πίνει μοιάζει με τον Σάγκι
Ο Λάμπρος αγαπάει και το παγκάκι
Εγώ τουμπεκιάζομαι λες και μου κάνανε κάτι και ο Γιάννος ψήνει κρέας με μεράκι
Λέει, αυτό το crew είναι ωμός σουρεαλισμός, αυτό το crew ψάχνει να βρει το φως στην εποχή του σκότους
Έχω δύο χιλιάδες και έναν τρόπους να καταλάβουνε πως εμείς δεν είμαστε με αυτούς, είμαστε με τους κόπρους
Ποτέ δεν είχα πείσμα να γίνω γνωστός ούτε να κυκλοφορώ και να ξέρουν το πρόσωπο μου, για αυτό θα γράφω ότι γουστάρω οπότε θέλω
Σιγά μην ζω με τον φόβο μη δεν μ' ακούν και του χρόνου, ραπ (ραπ)
Τεντώνουν απ' τις σπίντες
Μίλαν για αγάπες τρύπιες και 'κει όλα γυρνάνε ανάποδα
Οι φίλες μου είναι γάτες οι φίλοι μου κοπρήτες και συναντιούνται στα τετράμπαρα
Τεντώνουν απ' τις σπίντες
Μίλαν για αγάπες τρύπιες και 'κει όλα γυρνάνε ανάποδα
Οι φίλοι μου είναι γάτες οι φίλες μου κοπρήτες και συναντιούνται ξέρεις που


Πίστεψες σοβαρά πως για λεφτά θα σου έδινα τους δικούς μου και τους στίχους μου
Γελάστηκες δεν σου ανήκαν ποτέ
Η κριτική σου δεν μας άγγιξε ποτέ
Δεν μιλάμε ίδια γλώσσα και η τέχνη σου σαν τα δάκρυα σου δεν μας συγκίνησαν ποτέ
Εμείς σαν εσάς ποτέ
Θα τους νικήσουμε είναι χρέος
Για όλες τις αναμένες γόπες που κλείδωσαν στις κλειδώσεις των δακτύλων μου
Όταν δεν είχα τρόπο να ζεσταθώ
Για όλα τα ψέματα που δεν είπα μπας και ακουστώ
Για όλα τα χάπια και τις γραμμές που δεν ήπια
Είμαστε σπίρτα έτοιμα να ανάψουμε στα κουτιά μας
Πλάι πλάι τα κορμιά μας με όσους ψάλνουν τους καημούς μας
Στα όνειρα μας συναντάμε τα νεκρά είδωλα μας
Και κλέβουμε λίγο από το θάρρος τους και το βρίσκουμε μπροστά μας
Μου είναι ήδη αρκετό που κάποιοι μιλούν για τον τρελό που περπατάει άτσαλα και ψιθυρίζει στίχους
Μου είναι ήδη αρκετό που έδωσα ένα στιγμιαίο χαμόγελο στην μάνα μου για χίλιες πικρές
Μου φτάνει που δεν κοιτάζω πίσω μου διαρκώς
Που ο αδελφός μου λέει με περηφάνια πως είναι δικός μου αδελφός

121