Αγγιξε με για να μην μπορω να σου κρυφτω
Πιστεψε με οτι λεω το νιωθω στα αληθεια
Κρατησε με ή πεταμε μαζι στο κενο
Μισησε με να χω λογους να γυρναω τη νυχτα

Ακομα τριγυρναω σαν σκεψη στο μυαλο
οι φιλοι μου τεντωνουν τα βραδια που ακροβατω
ακομα ψαχνω να σε βρω μερες και νυχτες στο κενο
οταν σε κατηγορω καθρεπτιζεται το κακο μου εγω
τα παντα κανουν κυκλο γιατι δεν θελω λιγο
απο μικρος εμαθα να κυνηγαω σαν το λυκο
Να ανοιγομαι να δινομαι να δενομαι να δινω οταν μεσα απο τον κοσμο σου νεους κοσμους ανακαλυπτω
Οι φιλοι μου ψαχνουν μια νεα δουλεια κοντρα σε μια ανασφαλη ζωη
να νιωθουν γονεις δυνατοι οταν ξυπναν και νανουριζουν στις 4 το πρωι
και εσυ ησουν παντα εκει να μου θυμιζεις πως δενομαι με ανθρωπους που με βλέπω μέσα τους
πως ειμαι κλειστος και χρειαζομαι ασφαλεια για να ακουμπήσω όσα νιώθω στα χέρια τους
καθε τοσο πεταω δυο στίχους για οσους είπαν για παντα εδω μα φυγαν για παντα
κοιτα που καμια φορα η ζωη εχει πλακα, τωρα μαθαινουν τα νεα μου απο τα νεα κομματια
μεταξυ μας αυτο το ραπ δε πουλαει μα, μα αυτο το ραπ εχει καυλα
κατι κωλοπαιδα σα τα πυροβολα κεντανε πανω στα μπιτς με κουκουλες και μαυρα
Για ποιον φοβο μιλας, της αφετηρίας το αντίο ή του τίποτα
γιατι να μαι εδω αν δεν παλευεις μαζι μου να φυγουν τα γκριζα τα συννεφα
για ποιον χρονο μιλας, ειναι ψευτης ο χρονος ποτε δεν το πιστεψα
οταν ασχολουμαι μαζι του κολλαει κι οταν τον ξεχναω φευγει γρηγορα
Πως να γραψω για την επιφανεια, με εχει γεννησει το ραπ στην ουσια του
Κουβαλαω την ταχυπαλμία του, ταξιδεύω ανοιχτα με τα πλοία του
Εχω αδυναμια σε αυτους που μεσα απο την αδυναμία βρηκαν δύναμη
Για λιγο ελευθεροι εμεις μα για παντα περήφανοι

Αγγιξε με για να μην μπορω να σου κρυφτω
Πιστεψε με οτι λεω το νιωθω στα αληθεια
Κρατησε με ή πεταμε μαζι στο κενο
Μισησε με να χω λογους να γυρναω τη νυχτα

Κι ολο παλευω να ερθω
Κι ολο φοβαμαι να δίνομαι
Πονανε τα αντιο θυμαμαι
Για αυτο και επιλεγω να κλείνομαι
Να μη συνδεθω για να μη πληγωθω
Αν μου φυγείς και εσυ το ξημέρωμα
Ακομα φοβαμαι τον θάνατο, όσο φοβάμαι το τέλος του έρωτα
Είναι μεγάλα τα λόγια
Και οι άνθρωπο τόσο μικροί
Έτσι μου είπες και μάλλον κατάλαβα γιατί μιλάω πολύ
Ισως αν φύγω να μείνεις
Και αν φύγεις να μείνω εγώ
Μα αν μείνουμε εδω θα εκραγούμε απο καυλα απο τέχνη και ρομαντισμο
Ελα μαζι μου να δεις τι ναι νύχτα,
Ελα να δεις τη δική μας πλευρα
Να δεις πως υπάρχει καλό στους ανθρώπους αρκει να αφαιθεις και να ζήσεις τα απλα
Καπου κοιτώντας τη θάλασσα, φθήνα τσιγάρα αγκαλιές να μου πεις είναι τέλεια
Κι ας μείνουμε εκεί να χαζεύουμε κύματα μέχρι να ρθει η συντέλια
Τη μισή μου ζωή τη στοιχειώνουνε οι θάνατοι, οι καταχρήσεις και τα πένθη
Πήρα τη θλίψη την έκανα στίχους, καποιοι με λεν' καλλιτέχνη
Τώρα που βρήκα ενα δρόμο να ξέρεις και εσυ για το που να πατήσεις
Αυτοί που φύγαν δε ξεχνιούνται και δεν τους φέρνουν πίσω οι τύψεις
Διαλέγουμε ανθρώπους που μένουν μαζί μας σε μπόρες μα και σε λιακάδες
Εκείνους θα κράταγα ακόμα κι αν έψαχνα σε άλλες δέκα Ελλάδες
Αυτή ειναι η γραμμή μου για μας, πρόσεχε που θα την πας
Για μη σου κρυφτώ μου αρκεί το δικό σου εγώ πανω μου να 'κουμπάς

Αγγιξε με για να μην μπορω να σου κρυφτω
Πιστεψε με οτι λεω το νιωθω στα αληθεια
Κρατησε με ή πεταμε μαζι στο κενο
Μισησε με να χω λογους να γυρναω τη νυχτα

36