Όπως με άφησες μούτρο
Με το παράθυρο ανοιχτό να ακούω τους μπόμπιρες που παίζουνε κρυφτό στην παιδική
Άμα ταξιδέψω νωρίς έχω φροντίσει να είμαι εκεί
Θα τραγουδάνε τα κουπλέ δικάβαλα στην εθνική

Στην γειτονιά μου οι παλιοί μεγάλωσαν με rock και punk
Μα όταν οι εποχές αλλάξανε ούτε που συγκινηθήκανε
Λέω να κρατήσω την παράδοση (ναι)
Θα μείνω να πατάω με καυλα τα beats που όλοι βαρεθήκανε

Είδα αδέρφια να μετράνε αντίστροφα για την απώλεια
Κι όταν ήρθε αν δεν υπήρχε εκεί το ραπ θα υπήρχε πρόβλημα
Τώρα ρωτάμε πότε? και μας λένε φρόνιμα
Eχουμε κάτι τσακάλια λεει που εχουνε κάτι εμβόλια

Κοιτά να δεις που ίδιος κοπρίτης έμεινα
Ακόμα ραπαρω και γυρνάω από σπίτι σε σπίτι νύχτα
Ακόμα με καλωσορίζουνε με το «που χάθηκες»
Και όταν φεύγω με το «να προσεχείς, καληνύχτα»

Ποιοι εγωισμοί τους ?
Στα ίδια σαλόνια θα μεθάμε αδερφέ μου κι όταν δεν θα'ναι εδώ κανείς τους
Πέρα απ'την σκηνή τους, τον πρώτο, τον δεύτερο και το κύπελλο
Αυτό το crew είναι η παρέα μου από το λύκειο

Τσαλακωμένες φωνές
Απ τον καπνό και από τα ξύδια
Αυτή είναι τέχνη μας
Ταλέντα απ τα συντρίμμια είναι

Παιδιά που ανάβουν καπνογονα μήπως και δεν σβήσει η ελπίδα
Ένα cd που να γαμαει και αλλά 5 που λέω τα ίδια

Αυτή είναι τέχνη μας

Να μην ντραπείς να τους πεις
Όταν σου πούνε πως κλέβουμε λουπες και περνάμε μπότες
Χίλιοι μαυροφορεμένοι τραγουδάνε αγκαλιασμένοι
έξω από το μια ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες

Αυτή είναι η τέχνη μας

Ήτανε εδώ πριν από μας
Αυτή μας έμαθε πως να ενώνουμε ανθρώπους
Για αυτούς που μεγαλώσανε με τον έναν απ'τους δυο
Και έχουνε κουρασμένο βλέμμα στα δεκαοχτώ τους

Θέλω να χαμογελάς στον χρόνο
Τα όνειρα μας να πάρουν μορφή
Πως να πολεμήσουμε τον πόνο
Αν είμαστε χαμένοι μες την ίδια γη
Αθήνα μεγαλώνεις τα παιδιά σου
Με έναν φόβο και μια αόρατη σιωπή
Πάντα είχε αγκάθια η αγκαλιά σου
Αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική (χ2)

Με ένα τσουβάλι μπάρες
Και μπερδεμένο υποσυνείδητο
Φεύγω βάζω μπροστά το αυτοκίνητο
(Έλα πάμε)
Εκεί που μείναμε, εκεί θα σε βρω

Η θα με βρουν με βιδωμένο το κεφάλι στο ταμπλό

Όσα δεν λέω σε κουπλέ τα κάνω σκέψεις και κουβέντες
Τα παιδικά μου χρόνια ψάχνω σε παλιές κασέτες
Πριν να μπλέξουνε με δρόμους, παρέες, μοτοσικλέτες
Πριν να μπούμε σε σπίτια με ευθύνες και τρύπιες τέντες

Δεν μας πήραν και τα χρόνια
Μα έχω βάρος στα πόδια μου ακόμα (ακόμα)
σέρνω το παρελθόν μαζί το κοιμίζω στο στρώμα
Μια αγκαλιά στο κρεβάτι και μια μόνος
Να σκέφτομαι γιατί είμαι εδώ και πως πέρασε ο χρόνος (πες μου πως;)

Τα βραδιά μας καυτά με ποτά και αγκαλιές
Δεν κρύβεσαι από μένα μόνο αλήθειες λες
Είπες μαζί σου σε λύπες μαζί και σε χαρές
Και δεν θυμάμαι τίποτα σαν να ξύπνησα χθες

Είπες παλεύεις με πολλά που σε έχουν μαραζώσει
Έκλεβες απ' την μάνα σου για να πάρεις την δόση
Δάκρυσες και μου πες
« Λαμπρετο μου τώρα έχω ξεκόψει μουσική αυτή εκεί νιώθω να με έχει σώσει»

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήμασταν τέσσερεις
Μετά γίναμε τρεις και στο τέλος μείναμε δυο
Απ' τα άδικα της ζωής μα κύλησε ο τέντζερης
Αλλά όσους και να χάσω ποτέ μου δεν λέω αντίο

Κι ας με θυμούνται σαν τον τύπο με μόνιμη στράβα
Πάει καιρός που είμαι καλά δεν γεμίζω την γκλάβα
Ας είμαι λίγο γραφικός και λίγο κολλημένος
Λίγους και καλούς παρά, πολλούς και πουλημένους

Πάνε κοντά δέκα χρόνια που είμαστε ενωμένοι
Και κάθε χρόνο προχωράμε και πιο καυλωμένοι
Να τους προλάβω πριν μας πουν οτι χαθήκαμε
Αυτή είναι μόνο η αρχή καλώς σας βρήκαμε

Θέλω να χαμογελάς στον χρόνο
Τα όνειρα μας να πάρουν μορφή
Πως να πολεμήσουμε τον πόνο
Αν είμαστε χαμένοι μες την ίδια γη
Αθήνα μεγαλώνεις τα παιδιά σου
Με έναν φόβο και μια αόρατη σιωπή
Πάντα είχε αγκάθια η αγκαλιά σου
Αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική (χ2)