λΤρέχουνε τόσα μεσ' το μυαλό μου,
ανάγκη έχω σε κάποιον να τα πω,
κάτσε αδερφάκο μου δίπλα,
μας έχουν βάλει στην πρίζα για να τρωγόμαστε.
Τώρα είμαστε ό,τι ποστάρουμε, ό,τι φαινόμαστε, γαμιόμαστε.
Εκπροσωπώ τους περίεργους στα εγχώρια.
Μπέκο άιντε πες τους πως μεγαλώσαμε ζόρικα, χαιρετίσματα σε μια παλιά μου γκόμενα.
Είμαι ακόμα ο προβληματικός που αγαπάν' τα κοπρόσκυλα.
Πνεύμα, μου λένε κέντα, ανοίγω τετράδιο και τρέμει το οικοδομικό τετράγωνο.
Μάνα Αθήνα τρελάδικο πνιγμένη στ' άδικο.
Ήξερα τι έλεγα όταν είπα ανθίσαμε σε τόπο άγονο εμείς.
Καρδιά χρυσάφι, φθηνό λεξιλόγιο, ανασταίνει τ' αλάνι φοβίζει τον κουτοπόνηρο.
Θυμάμαι πριν σε πω αδερφό, σε είχα πει αυθόρμητο. Θυμάσαι;
Θυμάμαι έβαλες πλάτη για τ' όνειρο, πάμε.
Μην εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη κάποιου ποτέ που είναι πρόθυμος να προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα.
Δώσ'του διπλά, αυτό του αξίζει, άκου.
Δώσ'του δίπλα, αυτό του αξίζει, νιώσε.

Πες μου ποια ζωή μας αξίζει και αν απ' την οθόνη σου είμαι αποδεκτός.
Πες μου αλήθεια νιώθεις ή αν είμαι τρελός;
Όσο κάνουν πως δεν κοιτάνε, ανασαίνει στις γειτονιές ο σκοπός,
τα παιδιά του δρόμου να γίνουνε φως. (X2)

Δε φωνάζω χωρίς λόγο,
τα παιδιά ξέρουν καλά,
πάνω κάτω τα κεφάλια,
τους πιάνουν αυχενικά.
Δε φωνάζω χωρίς λόγο πες τους, πες.
Αυτό το ραπ αφιερωμένο, πες τους, πες, δε θα παίξει στις εκπομπές.
Στο κεφάλι μου πάντοτε μια ρίμα γυρνά,
πάμε, studio, θέλω να την πω στα παιδιά.
Πιο πολύπλοκος, έλα που γουστάρω τ' απλά.
Λίγο ξύλο στο play, delivery και σειρά.
Μουσική για τους περίεργους, ποτέ για τα σαλόνια τους.
Αυτό το ραπ μας ακούγεται απ' τα μπαλκόνια τους, το αμάξι, καθώς βολτάρουν στην Αττική,
σε ένα Honda παλιό που γκαζώνει στην Εθνική.
Έχουν θέμα τα παιδιά, γι' αυτό σπίτι μπαίνουν χαράματα.
Γονείς που δουλεύουν σα σκύλοι για μεροκάματα.
Δε θέλω να σε βλέπω να πέφτεις, δε θέλω κλάματα (όχι).
Πάτησε στα πόδια σου, γάμα τους τα ράμματα.
Παίζουμε, παίζω το κεφάλι μου κάθε νύχτα στο χάσιμο.
Άντε χάσου από τα μάτια μου, βλάκα, με θέλεις στάσιμο.
Στάκα και άκου το μπάσιμο,
Χάθηκες, μ' είπες διάσημο,
πιάσιμο από το κάγκελο.
Πράσινο, μου λες το φανάρι,
μα δε το βλέπω, τα κόκκινα επιλέγω.
Δε με ένοιαξε να ανέβω, μα πρώτα το να κατέβω.
Μπερδεύω τον νου μου, τον σακατεύω.
Εμπρός γκρεμός, πίσω γκρεμός, όμως πετώ και φεύγω, πάμε.

Πες μου ποια ζωή μας αξίζει, κι αν απ' την οθόνη σου είμαι αποδεκτός.
Πες μου αλήθεια νιώθεις ή αν είμαι τρελός;
Όσο κάνουν πως δεν κοιτάνε, ανασαίνει στις γειτονιές ο σκοπός, τα παιδιά του δρόμου να γίνουνε φως. (X2)

ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΙΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!