Σκότωσε με λίγο ακόμα
η ψυχή να βγει από το σώμα μου δειλά δειλά
κι όταν έρθει το πρωί
στο κρεβάτι σου ας γίνω ξένο σώμα.
Κι όταν έρθει η στιγμή
απ’ τα χείλη σου θα κλέψω της αυγής το χρώμα.

Το ίδιο μου κάνει
να μην σε έχω γιατί αν σ΄ έχω δεν μου φτάνει,
να μοιράζομαι έναν άνθρωπο που κάνει
την πλευρά μου να μην έχει εγωισμό.

Το ίδιο μου κάνει
το να είσαι εδώ με το να ζούμε χώρια
αφού δείλιασες στου έρωτα τα ζόρια
είτε έτσι είτε αλλιώς θα σ’ αγαπώ.

Ράγισε με λίγο ακόμα
πριν προλάβω να σου πω ξανά πως σ’ αγαπώ
γιατί αν έρθει το πρωί
στο κρεβάτι σου θα είμαι ξένο σώμα,
γιατί αγάπη μου η σιωπή
και τα λόγια σου γραφτήκαν με το ίδιο χρώμα.

Το ίδιο μου κάνει
να μην σε έχω γιατί αν σ΄ έχω δεν μου φτάνει,
να μοιράζομαι έναν άνθρωπο που κάνει
την πλευρά μου να μην έχει εγωισμό.

Το ίδιο μου κάνει
το να είσαι εδώ με το να ζούμε χώρια
αφού δείλιασες στου έρωτα τα ζόρια
είτε έτσι είτε αλλιώς θα σ’ αγαπώ.