ποψε ολα τα φωτα στον πιο σκοτεινο μου ηχο
για να νιωσεις στο πετσι σου τον καθε μου στιχο
ειναι οξυγονο γιαυτο μιλαμε βγαινει το μυαλο
απτη φυλακη, καγκελα σπαμε (x2)

Εμενα οι στιχοι μου γινανε χερια για να ελευθερωσουν
καγκελα απο το μυαλο μου που θελουν να σκοτωσουν
να φυτρωσουν θελουν λεει microchip μες το πετσι μου
μα δε συμβιβαζομαι ειμαι ο λογος και η τιμη μου
Αυτοπροσωπως πρωτα σκεφτομαι επειτα το πραττω
οτι ζω το γραφω, πραος, παμε παρακατω
την ωρα που η γενια μου ζει για ενα σαββάτο
ενα mic μονο μου φτανει να τους πω οτι υπαρχω
μα δεν ακουν ,εθελοτυφλουν ,δε προσπαθουν,
δεν αντιδρουν με τη μαζα ενα εγινες γιαυτο σε αγνοουν,
σε παρακολουθουν μη μιλας, σε παρακολουθουν μα σιωπηλος
φωναζεις για βοηθεια, πως θα σε βρουν;
Ερχομενος απο της κοινωνιας το περιθωριο
μυαλο, καρδια συνδεδεμενα αγνα με ενα καλωδιο
στην εποχη των αριθμων, των μηδαμινων αρχων
πως να τσεκαρουν την τιμη μου ειναι τιμη μεταξυ αδερφων
Δωσε τερμα στους ψευτοκυριλεδες, καυχιεδες, λεμεδες,
με γραβατες τυπους, γεμιζω και φτυνω χλεπες
φερτε πετρες να γεμισω τις χουφτες για τους επαιτες
ζητιανοι της προσοχης που εχουν προτυπα μαριονετες
Πρωτα βλεπω, μετα σκεφτομαι και βγαζω συμπερασματα
δε σκεφτομαι χωρις να δω απλα για τα εκθεασματα
εγω βιωσα , εχω θιξει και αλλα τοσα μου χουν πει
και το στομα μου ανοιγοντας θα κανα μουσικη
Κι αν ειμαι λαθος για σενα για μενα σωστος ειναι πως
αλαλος δε μενω ,το νιωθω, συντριβω σαν κεραυνος
τα παθηματα δικα μου, δικα μου οπως και τα λαθη μου
και συ ιστορια μου βαρια, σαν το σταυρο στην πλατη μου
και ξερω εχω κανει λαθη τοσα πολλα που δε θα εφτανε
το Αιγαιο να τα ξεπλυνει μα, τελος παντων ποτε δεν πατησα
επι πτωματων, ανταμοιβη μου να ριχνω λασπη σε μουτρα σκαρτων,
μοδατων και μυρωδατων, ταφμενων σε crew φευγατων,
τι δε θα δινα να ζησω τη πτωση των συνδικατων
Μεγάλωσα στα άδυτα της αλάνας
κι είδα το δάκρυ της παπαρούνας να γίνεται δάκρυ της μάνας
είδα τα μυστικά που σου κρατάει η κοινωνία
ανήλικα παιδιά να πίνουν ντρόγκια στην πλατεία.
Μια γαματη πατρίδα μια γα-ματη παιδεία
μία άψογη οικογένεια με τέλεια θρησκεία
κάτι δεν πήγε καλά στη γαμάτη σας ουτοπία
και των γαμάτων τα παιδιά λένε γαμιέται η αστυνομία.
Λενε, λενε πως οσα λεμε αδερφε μου δε λεγονται
πως ειναι λογικο να μενω και να ανεχομαι
γιαυτο που ειμαι μου παν θα'πρεπε να ντρεπομαι
πως ειναι λογικο τα ονειρα μας να καιγονται
μου΄παν να κλεισω τα ματια μου και το στομα μου
να γινει μαυρο το αγαπημενο χρωμα μου
μου'πανε πως να μιλαω και πως να ντυνομαι
τους ειπα ελατε κουφαλες με ραπ αμεινομαι

Αποψε ολα τα φωτα στον πιο σκοτεινο μου ηχο
για να νιωσεις στο πετσι σου τον καθε μου στιχο
ειναι οξυγονο γιαυτο μιλαμε βγαινει το μυαλο
απτη φυλακη, καγκελα σπαμε (x2)