Μες στ’ όνειρο μου χάθηκα
γιατί σ’ αντάμωσα
κι όταν η μέρα ήρθε πάλι
του ονείρου μου η παραζάλη
δε μ’ άφηνε να ησυχάσω, μη σε χάσω.

Μες στα βλέφαρα μου ακόμη σε κρατώ
μα η μέρα με τυλίγει
και με πνίγει.

Αν ο έρωτας μονάχο σου σε βρει
με φαρμάκι σε κερνάει
και γελάει.

Σκιά μου θόλωσες το νου
και μ’ έχεις να παραμιλώ
γιατί δεν έρχεσαι στ' αλήθεια
με ρίχνεις μες στα παραμύθια
μόνο στη σκέψη σ’ ανταμώνω και ματώνω.