Κλείσε τα μάτια και προχώρα
σαν τη στερνή ή την πρώτη ώρα
σαν δρόμο που καλά τον ξέρεις
μέσα βαθιά σου κι υποφέρεις.

Που ‘χες παιδί γυμνά τα πόδια
που ήταν παιχνίδια τα εμπόδια
στο μονοπάτι το κρυμμένο
σ’ εκείνο το παραμυθένιο.

Που ‘χε ένα ξέφωτο λιβάδι
κι είχε δυο δέντρα για σημάδι
και το ‘νιωθες σαν να ‘ναι αυλή σου
κλείσε τα μάτια και θυμήσου.

Σ’ έπιανε τότε ανατριχίλα
μοιάζαν σκιές πίσω απ’ τα φύλλα
και ψίθυροι που σου μιλούσαν
όλα ζωντάνευαν και ζούσαν.

Παρέα ο φόβος κι η λαχτάρα
μοιάζει ευχή μα και κατάρα
μα δες το φως σκιές σαν φτιάχνει
παιδί είναι που για φίλο ψάχνει.

Ξεχάσαμε το μυστικό μας
στο παιδικό κρησφύγετο μας
γι αυτό κρυφά το λέω στ’ αυτί σου
κλείσε τα μάτια και θυμήσου.