Ακούστε άστρα του ουρανού
και γειτονιές τους κόσμου
η μάνα μου είναι η καρδιά
το βλέμμα της το βιός μου.

Όσο το φύλλο της ελιάς
στον ήλιο θα ασημίζει
τόσο και εμένα η ψυχή
να ‘σαι καλά θα ελπίζει.

Ο ήλιος είσαι μάνα μου
με το φεγγάρι αντάμα
κι όταν γελάς ενώνονται
το γέλιο και το κλάμα.

Αν φύγεις κι θα κάθομαι
το χώμα να κοιτάζω
κι όσο το γάλα που έβγαλες
το δάκρυα που θα στάζω.

Μην πόνεσα, μην έκλαψα
ποια χέρια μ’ αγκαλιάζουν
ποια χείλη τώρα με φιλούν
τα όσα ζω σε νοιάζουν.

Όσο βαρούν τα πόδια μου
στο χώμα αυτού του τόπου
πως μου ‘μαθες θα πολεμώ
στη λευτεριά του ανθρώπου.

Ο ήλιος είσαι μάνα μου
με το φεγγάρι αντάμα
κι όταν γελάς ενώνονται
το γέλιο και το κλάμα.

Αν φύγεις κι θα κάθομαι
το χώμα να κοιτάζω
κι όσο το γάλα που έβγαλες
το δάκρυα που θα στάζω.

Ο ήλιος είσαι μάνα μου
με το φεγγάρι αντάμα
κι όταν γελάς ενώνονται
το γέλιο και το κλάμα.

Πως είναι η Κρήτη μάνα μου
όμορφα στολισμένη
έτσι και η γη όπου πατώ
θα ‘σαι και ευλογημένη.