Κοιτάζω πίσω μου στα θραύσματα του χθες
να ξετυλίξω της ζωής μου το κουβάρι
στην απουσία σου οι σκηνές είναι θολές
όπως οι νύχτες όταν λείπει το φεγγάρι

Τόσα ταξίδια που σαλπάραμε μαζί
κάθε που βράδιαζε κρυβόμουν στη ζωή σου
δεν ξέρω αν σου ‘πα για την πρώτη μου ευχή
αφετηρία της ο ήχος της φωνής σου

Δρόμους που χάραξες τα πόδια μου βαδίζουν
κλέβοντας κάτι απ’ τα λόγια των ψιθύρων
αυτά που χρόνια τόσους φόβους νανουρίζουν
ξάγρυπνε φύλακα των παιδικών μου ονείρων

Σκοντάφτει το αύριο στου χρόνου τη σκουριά
μα δε σου φτάνουν τρείς γενιές να ξεδιψάσεις
πες μου γραμμένα είναι όλα τελικά
ή και τη μοίρα σου μπορείς να ξεγελάσεις