Ήταν ένας νυχτοπάτης,
ασικλής και παραβάτης
που γυρνούσε αργά τα βράδια,
μάλωνε με τα σκοτάδια.

Και η δόλια του η μητέρα
μια συννεφιασμένη μέρα
τον αγκάλιασε και κλαίει
μ’ αναφιλητά του λέει.

Τι θα γίνω η κακομοίρα
άμα σ’ έβρει λάθος μοίρα,
‘κει που περπατάς τις νύχτες
με του ρολογιού τους δείκτες.

Άκου μάνα με τραβάει,
κάτι δυνατό με πάει
στην Ιερουσαλήμ που ήδη
παίζεται χοντρό παιχνίδι.

Άσε μάνα μου να κάνω
το δικό μου κι ας πεθάνω,
έχεις κι άλλο γιο τον Γιάννη
που ναι φρόνιμος σου φτάνει.