Πόσο έμοιαζε με τον χειμώνα η φυγή, η ηδονή του χρόνου που περνά
Τι παγωνιά έχω νιώσει τις μαύρες μέρες έχω δει
Του γέρικου Δεκέμβρη τα χέρια είναι γυμνά

Κι όμως ήσουν καλοκαίρι φθινόπωρο άφθονο με πλούσιους καρπούς
Ή μήπως άνοιξη με κήπους ανθηρούς κι όμως ήσουν καλοκαίρι

Μήτρες χήρες με τους αφέντες τους νεκρούς
Εύφορες φύτρες με τους αφέντες τους τυφλούς
Χωρίς πατέρα πλάσματα ορφανά χωρίς εσένα δεν κελαηδούν πουλιά

Γιατί ήσουν καλοκαίρι φθινόπωρο άφθονο με πλούσιους καρπούς
Ή μήπως άνοιξη με κήπους ανθηρούς γιατί ήσουν καλοκαίρι