Από τα όμορφα τραπέζια και τ’ ασήμια στο μπουφέ
τώρα ανάσες και κραυγές στη γη του τρόμου.
Με ραβανί και μπακλαβά και της γιαγιάς το κιουνεφέ
πώς να γλυκάνεις τον ξεριζωμό του πόνου.

Από τα γλέντια, τις χαρές και το φλιτζάνι του καφέ
τώρα η Αγία Φωτεινή τραυματισμένη.
Να περιμένει απ’ το Θεό λίγη αγάπη για σεφτέ
μες στην πατρίδα της την ίδια πια καμένη.

Από τον Σίπυλο κοιτάζει δακρυσμένη η Παναγιά
το άγιο χώμα αυτό να ξεδιψά με αίμα
και να αγοράζονται ξανά με του Ιούδα τα φιλιά
όνειρα ανθρώπων απ’ τη λόγχη προδομένα.

Τώρα μονίμως σιωπηλά το χος κελντίν, το μερχαμπά
θόρυβο κάνουν πια τα κλάματα και οι πόνοι,
αυτόν που αντέχει να θυμάται από πού η σκούφια του κρατά,
αυτόν μια μέρα η ζωή τον δικαιώνει.

Σμύρνη εσύ ονειρεμένη,
μάνα μου και ρίζα από γλυκάνισο
ψάχνω ακόμα σ’ έναν κόσμο άνισο
τη ζωή μου τη χαμένη.

Σμύρνη εσύ ξεριζωμένη
να φοβάσαι ακόμα δεν κουράστηκες,
μέσα μου ποτέ όμως δε μαράθηκες
σήκω πάνω ανθισμένη
Σμύρνη εσύ αγαπημένη.