Πύρινη λαίλαπα από λογοτιμήτες έλαβα
Πύρινα βλέμματα που μ' έκαναν και πήρα φωτιά
Έπαθα και έμαθα από λάθη που θα ’κανα ξανά
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται μου 'πανε τα στενά

Αμόρφωτος έτσι όπως μ' ήθελε το σχολείο
Μ’ έκανε MC το αθηναϊκό τρελοτροφείο
Έχω πρόβλημα και λέω πως γαμιέται η αστυνομία
Σε τραβά για ένα τσιγάρο η μεγαλύτερη μαφία
Ανεξάρτητη φωνή το ΛΤ δεν καπελώνεται
Με ιδεολογίες που σας κάνουν να θολώνετε
Το στίχο μου φτάνει να δω να τραγουδάς πωρώνομαι
Κάνω το τσιμέντο οξυγόνο ανασαίνω χώνομαι

Δίνω στη μουσική το εγώ μου
Σε χαρτιά αποτυπώνω τον εαυτό μου
Γεμάτα τετράδια για το καλό μου
Καίω τον πόνο με τρόπο δικό μου
Μαθήματα δρόμου κι έμαθα να γίνομαι ασπίδα για τον αδελφό μου
Μικρόφωνα ταξιδεύουνε χρόνια στο βυθό μου
Μπες στο κεφάλι μου αλάνι μου τίγκα όταν είμαι να νιώσεις τη ζάλη μου
Τόσο μεγάλη που να 'τανε κι άλλη ζωή πάλι MC θα γινόμουν για πάρτη μου

Πάλι φωτιά όσα είδαν τα μάτια μου
πάλι θα κρύβαν καλά το σκοτάδι μου (ναι)
Πάλι μελάνι ρε θα μύριζαν τα βράδια μου

Και για τα βράδια εκείνα που χάνομαι στα φώτα σου Αθήνα
Όμορφη πόλη τη νύχτα
Ξέρεις το ποίημα πάμε ξεκίνα ταξίδι μαζί μου με τη φωνή μου
Για να σε πάω μια βόλτα απ' το λόγο ως την τιμή μου

Τα μάτια σου κλείσε και πιάσου από στίχους
που γράφω για λίγους που νιώθουνε χτύπους
Σε λάτρες του είδους με νότες και ήχους
γκρεμίζουμε τοίχους με λόγια του στήθους
Γι αυτό και μιλάμε οξυγόνο ζητάμε
βαδίζουμε μόνοι μαζί πολεμάμε

Γιατί πιστεύουμε σ' όσα πρεσβεύουμε
για ότι αγαπάμε εν ανάγκη πεθαίνουμε
Ψυχή μου φλεγόμενη ψάχνει για φως
Εφόσον ο κόσμος αυτός σκοτεινός
Με θέλει εκτός μα μένω εντός
Η μουσική μου στο δρόμο οδηγός
και τελικώς απόδειξη πως σε ότι αγαπώ να 'μαι αληθινός

Κοίτα γύρω να δεις που ανήκω
Κι άμα βγαίνει βρώμα ρώτα τον κάθε μου στίχο
Τα μάτια φωτιά τι σου λένε
Λογοτιμήτες μου 'δωσαν κ' ένιωσα να με καίνε

Λένε μικρό παιδάκι είσαι για να λες κουβέντες μα
Κουβέντες ποτέ μου δεν άκουσα αντίθετα βάδισα
αφουγκράστηκα μάγισσα νάρκισσα πάτησα
κι άφησα μισά τα λογοτιμήτικα βράδια πολλά είν' αγχωτικά
Και απέκτησα αλήτες που μάχη δίνουν για πάρτη μου
Κι αν κάνω μαλακία θα καλύψουνε την πλάτη μου, δεν
Αγώνας ότι ζω ένα μένω ένα τείνω ένα ψάχνω να βρίσκω το χρώμα πια
Αντί για γαλάζιο ένα μόνο να στέκομαι πάλι να αγγίζω το χώμα ταξίδια
που κάποια εποχή να θυμάμαι κάποια πνίγηκαν στα ξίδια

Βρισίδια που κάποτε μ’ άγγιζαν πλέον τ’ ακούω στ 'αυτιά μου να ’ναι ίδια
Πάντα θα γράφω νιώθω με πάθος αυτή είν' η αγάπη μου δεν είναι λάθος
βάλτος δεν πνίγω το κάθε μου άγχος άκουγα χρόνια να λένε είμαι κάφρος
Κάπως περίμενα κάτι ν' αλλάξει κοιτούσα τριγύρω δεν ήταν εντάξει στα {λάθη};
είχ' αράξει μα μ’ έφαγες άσσοι τον πύργο που έχτισα πήραν παλιάτσοι

Κοίτα γύρω να δεις που ανήκω
Κι άμα βγαίνει βρώμα ρώτα τον κάθε μου στίχο
Τα μάτια φωτιά τι σου λένε
Λογοτιμήτες μου 'δωσαν κ' ένιωσα να με καίνε