Για πρώτη φορά ήσυχα
τα χέρια της πεθαμένης γιαγιάς μου
δεμένα με κορδέλα βιολετί
επάνω σε χρυσάνθεμα άσπρα,
χωρίς να ζυμώνουν ψωμί,
χωρίς να αρχίζουν κάποιο κέντημα,
χωρίς να φυτεύουν πανσέδες.
Τώρα, σκεφτόμουν, θα ψηλαφίζουν τοπία
που εμείς ποτέ δεν γνωρίσαμε,
θα σμιλεύουν «αντίο»
προσπαθώντας να μας τα στείλουν…
Και ενώ την κοιτούσα ακίνητη,
θυμόμουν τα μπαλόνια μιας παιδικής μου γιορτής
που αδυνατούσε τώρα πια να τα πιάσει.