Τα σύννεφα κοιτώ
τον άνεμο ρωτώ
εκείνον, εκείνονε ζητώ

Δακρύζω και γελώ
σωπαίνω και μιλώ
εκείνον, εκείνονε νοσταλγώ

Δεν ήτανε συνήθεια μου
αλλά φωτιά στα στήθια μου
φωτιά και πυρκαγιά

Κι είναι καημός στα χείλη μου
και δάκρυ στο μαντήλι μου
κι ας μην υπάρχει πιά

Τ' αστέρια που γελούν
τ' αηδόνια που λαλούν
για κείνον, για κείνον μου μιλούν

Η στάλα απ' τη βροχή
της μάνας η ευχή
για κείνον, για κείνον προσευχή

Δεν ήτανε συνήθεια μου
αλλά φωτιά στα στήθια μου
φωτιά και πυρκαγιά

Κι είναι καημός στα χείλη μου
και δάκρυ στο μαντήλι μου
κι ας μην υπάρχει πιά