Δεν συνέβη την ώρα του πρωινού,
καθώς πίναμε σε μεγάλες κούπες γάλα
που μέσα δημητριακά κολυμπούσαν νεκρά ψάρια.
Ούτε έπεσε στην τεράστια σουπιέρα
την ώρα που δειπνούσαμε το βράδυ
ώστε να τον ρουφήξουμε τυχαία.
Όχι, κατάπια τον αδελφό μου μες στη μήτρα.
Έτσι ούτε γεννήθηκε, ούτε και ποτέ του θα πεθάνει.
Ούτε η γάτα του θα πηδήσει από τον έκτο
για να τον συναντήσει.
Ούτε χρόνια μετά κάποιος θα γράψει ένα ποίημα
που μέσα του αυτός θα τριγυρίζει από κάμαρα σε κάμαρα
φορώντας ψηλό καπέλο και ψάχνοντας ένα κουνέλι
που το λένε «τώρα»
που όμως είχε μαγειρέψει στιφάδο
την προηγούμενη μέρα η μητέρα.
Εμένα που με βλέπετε είμαι διπλή.
Φορώ δυο καρδιές
κάτω απ’ τα φαρδιά μου ρούχα.
Κρύβω αυτό που πάντα περισσεύει.
Αφού αυτό που λείπει,
δεν αντικαθίσταται ποτέ.
Μόνο τα βράδια φωσφορίζω.
Υπερβολικό λάδι στο λυχνάρι.