«Δεν είναι το δικό μου σαμοβάρι αυτό
και σίγουρα δεν είναι το φλιτζάνι μου»
βροντοφώναξε ο πρίγκιπας Ιγκόρ
στην καμαριέρα που έκανε λάθος στο σερβίτσιο.
«Κανένας δεν μπαίνει στα παπούτσια μου,
ούτε βέβαια ένας προλετάριος στα σκαρπίνια μου.
Από ταξική πάλη αγνοώ,
βεβαιώνω όμως πως οι μουζίκοι μου περνούν καλά
το ίδιο και τα ποντίκια στο κελάρι μου».
Ύστερα κάπως πνίγηκαν τα λόγια του
στην τελευταία γουλιά,
ένα καροτσάκι κατρακύλησε στις σκάλες,
κάποια Ανάκτορα έπεσαν,
οι μέρες πέρασαν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα,
τα λευκά σώματα των Ρομανόφ,
αναιμικές μαριονέτες, ταλάντωναν στο πουθενά.
Ένα θωρηκτό πρόβαλε στον ορίζοντα,
ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο ναυάγησε
στους ήχους ενός πιάνου,
μια φουσκωτή βάρκα βούλιαξε στο πέλαγος,
ο μικρός Αχμέτ πνίγηκε στη θάλασσα,
στο μεταξύ στο ακριβό κονιάκ έλιωναν οι πάγοι,
στην Ανταρκτική αποκολλούνταν τα παγόβουνα,
ο ανεμοστρόβιλος του χρόνου κλωθογύριζε
και στον υπολογιστή της Άλισον
το άβαταρ αποκεφαλίζει το τέρας
με φλεγόμενο σπαθί.
Τότε αυτή σταματάει
και πίνει αργά από την κούπα,
ενώ το τσάι της ιστορίας
ξεχειλίζει απ’ την τσαγιέρα του.