Η μητέρα μου σουφρώνει και σουφρώνει
και ζει και ζει.
Η δυνατή καρδιά της την οδηγεί
απρόσεκτα σαν μηχανή
τη μια νύχτα μετά την άλλη.
Όλοι λένε Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί,
όμως συνεχίζεται.
Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να πνίγεται.

Αν ήταν βάρκα, θα έλεγες
το φεγγάρι λάμπει μέσα απ’ τα πλευρά της
και κανείς δεν την κατευθύνει,
τώρα δεν μπορεί να πει ότι παρασύρθηκε,
κάποιος είναι εκεί.
Τα τυφλά μάτια της φωτίζουν τον δρόμο της.

Έξω, στον εγκαταλειμμένο κήπο της,
τα ζιζάνια μεγαλώνουν ηχηρά:
γαϊδουράγκαθα, στρύχνοι, αγριόχορτα.
Κάθε φορά που τα ξεριζώνω
άλλο ένα κύμα ξεχύνεται μπροστά,
επάνω προς το παράθυρό της.
Χτυπούν αργά τον τούβλινο τοίχο,
πνίγουν τον αυλότοιχο και το μονοπάτι,
σπιλώνοντας τα όριά τους.
Η παλιά τάξη των λέξεων
καταρρέει στον ίδιο τον εαυτό της.
Σήμερα, μετά από εβδομάδες σιωπής,
σκάρωσε μια πρόταση:
Δεν το νομίζω.

Κράτησα το χέρι της, ψιθύρισα,
Γεια σου, γεια σου.
Αν έλεγα αντίο στη θέση του,
αν έλεγα, ξέχνα το,
τι θα έκανε;

Όμως δεν μπορώ να το πω.
Υποσχέθηκα να βλέπω διαπεραστικά,
ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Τι μπορώ να της πω;
Είμαι εδώ.
Είμαι εδώ.