Κάποιοι άνθρωποι πουλούν το αίμα τους. Εσύ πούλησες την καρδιά σου.
Ήταν είτε αυτή είτε η ψυχή.
To δύσκολο κομμάτι είναι να ξεριζώσεις αυτό το καταραμένο πράγμα.
Ένα είδος περιστροφικής κίνησης, σαν να ρουφάς ένα στρείδι,
η σπονδυλική σου στήλη γυρίζει σαν καρπός,
και μετά, χαπ! είναι στο στόμα σου.
Γυρίζεις τον εαυτό σου μέσα έξω
σαν να ήταν θαλάσσια ανεμώνη που ξερνά ένα βότσαλο.
Είναι ένας ξερός παφλασμός, ρίψη
από έντερα ψαριών σ’ έναν κουβά,
και να τη εκεί, μια πελώρια αστραφτερή βαθυκόκκινη του θρόμβου
ενός ακόμα ζωντανού παρελθόντος,
ολόκληρη επί πίνακι.

Την περιφέρουν γύρω γύρω. Είναι γλιστερή. Συρρικνωμένη, αλλά ακόμα εύγευστη. Πολύ παχιά, λέει κάποιος. Πολύ αλμυρή.
Πολύ ξινή, λέει κάποιος άλλος, μορφάζοντας.
Καθένας τους είναι ένας στιγμιαίος γευσιγνώστης,
κι εσύ στέκεσαι στη γωνία, ακούγοντας όλα αυτά,
σαν ένας δόκιμος σερβιτόρος,
το άτολμο, επιδέξιο χέρι σου πάνω στην πληγή κρυμμένο
βαθιά στο πουκάμισό σου και στο στέρνο,
δειλά, άκαρδος.