Σαν όνειρο μοιάζει αυτό, που κρατάει εδώ και καιρό
Που στο σπίτι με έχει κλείσει, και με έχει τσαντίσει
Να ξυπνήσω αλήθεια προσπαθώ

Μα δε βρίσκω ποιος φταίει και τι, είναι αόρατη η απειλή
Με κρατάει κλειδωμένη, κι έξω τώρα πως βγαίνει
Για να αρχίσει ξανά η ζωή

Μα θα έρθει αυτή η στιγμή,
που θα γίνει στους δρόμους γιορτή
κι η αγκαλιά και το χάδι, η επαφή, το φιλί
θα είναι εκεί

κι όλα αυτά που σου λείψαν πολύ
θα είναι απλά η αφορμή
ώστε ο φόβος, το δάκρυ, για ότι έχει συμβεί
θα χαθεί

μες το όνειρο μοιάζω μικρή, να αντιδράσω δεν είμαι ικανή
προσπαθώ να πιστέψω, πως σύντομα θα ξεμπλέξω
και θα ‘ρθει αυτή η στιγμή

το πως, το που, το γιατί, θα είναι δική μου επιλογή
θα ακουμπάω ότι θέλω, θα ανασαίνω όσο θέλω
θα αγγίζω θα δίνω φιλί

τα μάτια που κλείνω, η αλήθεια που φτύνω
αυτό που με πάει, χαμηλά με πετάει
συμβουλή που πονάει, στη καρδιά μου ξεσπάει
να μην αγγίξω, να μη μ’ αγγίξουν, να μη βήξω, να μη βήξουν

από μακριά και αγαπημένοι, μα αν το χάσω αυτό τι μένει
ποια θάλασσα με περιμένει, με δυναμίτες όλοι ζωσμένοι
να κάνω ναι υπομονή, μα να ‘ ρθει όμως μια στιγμή
όχι στο πίσω, όχι στο τώρα, να πάρουμε και λίγη φόρα

να ονειρευτούμε δίχως φραγμούς, δίχως όρια και δισταγμούς
για ένα κόσμο μαγικό, που να ‘χει νόημα να ‘χει σκοπό
κι όσο θα είμαστε κλεισμένοι και θυμωμένοι και πιεσμένοι
να σκεφτούμε να φανταστούμε, πως θέλουμε λοιπόν να ζούμε