Μπρος στο κατώφλι σου παίζουνε παιδιά
Ανάμεσά τους χώνεσαι, τα χορεύεις ένα ένα
Δες πώς κοιτάζουνε με μάτια γελαστά
κι εσύ τους κρύβεις τη θλίψη σου ολοένα.

Αχ η ψυχή σου πώς χάνεται στο φως
πώς πνίγεται , πώς δίνεται, μοιράζεται και παίρνει
Στον άνεμο λικνίζεσαι σαν πάντα μεθυσμένη,
Αχ δε σε χωρένει ο κόσμος αυτός.

Μπρος στο κατώφλι σου φιλιούνται δυο πουλιά.
σε παίρνει το παράπονο και κάθεσαι κοντά τους
Να, δες, πως έχουνε ακόμη τα φτερά τους
και μέλι και δάκρυ στάζουν στη λαλιά