Κι έγιναν λέξεις όσες
η επιθυμία μου δεν είχε συλλαβές
και συλλάβιζα σε γλώσσα που δεν ήξερα
παρά εκείνη μοναχά των άστρων
κι ήρθαν σκύλοι πολλοί τη νύχτα αυτή κοντά μου
αδέσποτοι όσο κανείς ξεσπώντας σε λυγμούς
όπως αποχωρίζεται η προσευχή ψυχή που φεύγει

κι έμαθα πως όνομα δεν έχει η αγάπη
ισόβια μόνο
ανάμεσα σε θύελλες και καταιγίδες
καταδικασμένη είναι να πορεύεται
αδοκίμαστη και σκόρπια
μόνη, δίχως όνομα
χωρίς πατρίδα