Βλέμμα
τρελό πουλί που ραμφίζεις
σαρκαστικό ανυπαρξίας γέλιο
και εκδικείσαι και μεθάς
με της αποδημίας το κόκκινο κρασί
συνεπιβάτη της απώλειας

Τη μια
τόπος δέρμα έντομο
πυγολαμπίδα που λάμπει στο σκοτάδι

Την άλλη
τελειότητα φωτοχυσίας αισθημάτων
σφαίρα ψυχής αδέσποτη
ψηφιδωτό τόπων ανείπωτων
αιμορραγία λέξης
προδοσίας κύμα
θάλασσα άπειρη της προσδοκίας
παιδί της αθωότητας του έρωτα αμέριμνο

Πάρε με πέρα απ’ της λύπης
την τρομερή σκιά
γίνε απόψε -για λίγο έστω-
το λιμάνι μου