Τους γόνους κοίταζες με κάτοπτρο στις ξέρες
κι ανάποδα το γύριζες στα κολασμένα κύματα,
γερμένο δέντρο στις καμένες αγροτέρες
καίγοντας σάπια και δειλά συνθήματα.
Το δέρμα που ΄χε νοστιμέψει τόσο
δεν άντεχε γλυκό νερό να θρέψει
και νότιζε η σκέψη σου καμπόσο
να μην ταχθεί σε μικρού μήκους βλέψη.
Όταν τ’ όνειρο αναγύρισε στις ωκεανίδες
και το ΄να πόδι ζάλιζε τις πέτρες,
κουταλομετρούσες στυφές κι ανέσπερες αχτίδες
σκαλίζοντας στο νου πείσμα
κι ολόφωτες οξέθρες.
Μόλις πλησίασε η πλήρωση με δόντι καρχαρία
έραψες τ’ άσπρα σου στο δέρμα
και κει που σου μιλούσαν για στεριά κι ουσία,
έκανες σπίτι τον βυθό, σκοτώνοντας το σπέρμα.
Είπαν πως φάνηκε στο σώμα που αιωρούνταν,
ένα χαμόγελο, παράξενο, ασυνήθιστο.
Ήξερες πως συμβιβασμούς
τ’ αλάτι σου δεν δεχόταν,
όταν η θαλασσιά συμβία μάτωνε μες στη σιγή,
στο πέλαγος τ’ αλύγιστο.