Να ‘χα τώρα ένα φίλο να του πω για σένανε.
να του πω για τα κορμιά μας που μαζί ανασαίνανε.
Κι όπως ήτανε ενωμένα πήρες το μαχαίρι σου
κι όπως ζούσα από σένα πέθανα απ’ το χέρι σου.

Ένα φίλο μες στον κόσμο
που να μη με έκρινε,
να μη ψάχνει αν έχω δίκιο
μόνο να με άκουγε.

Να του πω για το κουρέλι
που από σένα έγινα,
να μου άπλωνε ένα χέρι
πάνω του να έκλαιγα.

Να ‘χα τώρα ένα φίλο
να του πω για σένανε.

Πως ν’ αντέξω πια τις νύχτες που μαζί τους έφεγγες
να κοιτάζω ένα τοίχο και να λέω πως έφταιγες.
Να ‘χα τώρα ένα φίλο να του λέω πως φέρθηκες
που μου πήρες τη ψυχή μου και μαζί της έφυγες.

Ένα φίλο μες στον κόσμο
που να μη με έκρινε,
να μη ψάχνει αν έχω δίκιο
μόνο να με άκουγε.

Να του πω για το κουρέλι
που από σένα έγινα,
να μου άπλωνε ένα χέρι
πάνω του να έκλαιγα.

Να ‘χα τώρα ένα φίλο
να του πω για σένανε.