‘’Βουνά τα χρόνια στα χιόνια, σχισμένα τζιν παντελόνια
στα χαμένα γυρνάμε να ξέραμε και που πάμε
Σ’ άγνωστες πατρίδες, καβάλα σ’ ηλιαχτίδες
βρεγμένοι ως το κόκαλο φωτιά παίρνει τ’ απόβραδο
Με χίλια γκαζωμένοι απ’ την αγάπη εξαρτημένοι
μες απ την κόλαση σωσμένοι πηδάμε
Nα ξέραμε και που πάμε, να ξέραμε και που πάμε
πες μου αν θέλεις που πάμε φοβάμαι’’

Βουνό η αγάπη σαν κάτι που αστράφτει απ’ τον Άδη
σαν τη λάβα που ρέει ενέργεια που σε καίει
Η λαχτάρα ο δρόμος ο αλησμόνητος χρόνος
η κρυμμένη μαγεία στο παρά πέντε η σωτηρία
Στο παρά πέντε, στο παρά πέντε, είσαι για μένα η σωτηρία!’’