Αγωνία να μην ξέρω, αν ακόμα μ' αγαπά
σαν καμπάνα ραγισμένη η καρδιά μου πως χτυπά
καταπίνω σε μιαν άκρη
το πικρότερό μου δάκρυ
και στενάζω στου σπιτιού της τη γωνία
και με δέρνει αγωνία
μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά

Χωρίσαμε μια νύχτα δακρυσμένοι
πριν φύγω στη σκληρή την ξενιτειά
της είπα πως αν δεν με περιμένει
θα πέσει να την κάψει η φωτιά

Ο χρόνος που γοργά, γοργά περνούσε
στης μαύρης μοναξιάς μου τη ζωή
τη ζήλια με ποτήρια με κερνούσε
και ξαναγύρισα ένα πρωί