Γροικώ τση πλώρης στεναγμούς, απ΄όσους ταξιδεύουν,
αυτούς που πάνε στσι δικούς και τσ’ άλλους που μισεύουν.
Γροικώ την πλώρη να μιλεί και για αγάπες λέει,
που ξεμακρύναν σαν πουλιά και σαν γυναίκα κλαίει.

Πλώρη που στέκεις μοναχή, και κύμα δε φοβάσαι,
να λες για την αγάπη μου, να την αναστοράσαι!
Πλώρη εμείς ταιριάζουμε, βάνουμε μπρος το μπέτη,
και το λιμάνι θα φανεί, όσα κι αν πάρει έτη!

Γροικώ την πλώρη και πενθεί, ομπρός μοιρολογάται,
όρκους που πήραν ουρανοί και θάλασσες θυμάται.
Γροικώ την πλώρη και μιλεί και για αγάπες λέει,
που ξεμακρύναν σαν πουλιά και σαν γυναίκα κλαίει.

Πλώρη που στέκεις μοναχή, και κύμα δε φοβάσαι,
να λες για την αγάπη μου, να την αναστοράσαι!
Πλώρη εμείς ταιριάζουμε, βάνουμε μπρος το μπέτη,
και το λιμάνι θα φανεί, όσα κι αν πάρει έτη!