Το δωμάτιο βρίζω
μοιάζει άδειο, φτηνό,
τ’ άρωμα σου μυρίζω
σε σεντόνι νωπό.

Το ρολόι κοιτάζω
λεπτοδείκτες μετρώ
κι όλο ρούχα αλλάζω
στον καθρέφτη ξεσπώ.

Να μ' αγαπάς, να μου δίνεις φτερά,
να με φιλάς σαν την πρώτη φορά.
Θα σ' αγαπώ
όσο η θάλασσα θα είναι γαλάζια
κι όσο ο σφυγμός μου χτυπά.

Το δωμάτιο βρίζω
μοιάζει άδειο, φτηνό,
τ’ άρωμα σου μυρίζω
σε σεντόνι νωπό.

Να μ' αγαπάς, να μου δίνεις φτερά,
να με φιλάς σαν την πρώτη φορά.
Θα σ' αγαπώ
όσο η θάλασσα θα είναι γαλάζια
κι όσο ο σφυγμός μου χτυπά.

Το δωμάτιο βρίζω
λεπτοδείκτες μετρώ
το τηλέφωνο σπάω
που ‘ναι εκεί σιωπηλό.

Ο πληγές που σου ανοίγω
είναι κάτω απ’ το δέρμα
η ζωή μου ένα τέρμα
μια ζωή φυλακή.

Άλλα χέρια μ’ αγγίζουν
κι αν σε χάνω ψυχή μου
όπου πας η πνοή μου
όπου πάω είσαι εκεί.

Το δωμάτιο βρίζω
μοιάζει άδειο, φτηνό,
το σεντόνι αγκαλιάζω
σαν να σ’ έχω εδώ.