Ήμουν στον κήπο μου με δίχως συντροφιά
κι ήταν τα μάτια μου λιγάκι βουρκωμένα
μήπως τυχόν η συννεφιά μου 'φερε τόση ακεφιά
ή μήπως έκλαψα αγάπη μου για σένα

Κι αν είσαι τώρα κάτι τι το μακρινό
κι αν τους κροτάφους μου γκριζάρανε τα χιόνια
σε τούτο δω το δειλινό, το σιωπηλό, το σκοτεινό
σε νιώθω πλάι μου κι ας λείπεις τόσα χρόνια

Πάνε τόσα χρόνια και στα ίδια κλώνια
βγαίνουν τα λουλούδια και ανθούνε
πάνε τόσα χρόνια που 'ρχονται τα αηδόνια
και στα ίδια δέντρα τραγουδούνε

Πάνε τόσα χρόνια κι ας μην είχαν τελειωμό
κι έκλεισαν αιώνια στην καρδιά μου τον καημό
πάνε τόσα χρόνια, μα αν εσύ το θες
ίσως μου φανεί πως ήταν χθες

Το πως μου λείπεις να πιστέψω δεν μπορώ
σε νιώθω να 'σαι στην αγκάλη μου γειρμένη
σε νανουρίζω σαν μωρό και μες τον πόνο μου θαρρώ
πως μου μιλάς κι εσύ μικρή μου αγαπημένη

Μα είμαι μόνος κι όλα γύρω μου θολά
και τα λουλούδια με τη θλίψη ποτισμένα
ως και τα δέντρα από ψηλά καθώς με βλέπουνε δειλά
μου ψιθυρίζουνε κι εκείνα δακρυσμένα