Κοντά στην Ομόνοια σε κάποια γωνιά
εκεί που περνά βιαστική η απονιά
εκεί που περνά κι η χαρά βιαστική
τη βρίσκει ο τυφλός τη γλυκιά μουσική

Περνάνε και πάνε χιλιάδες καρδιές
και μες τις αιώνιες που ζει τις βραδιές
σε κάποια γυναίκα ζητά τη στοργή
σαν ήλιο, σαν φως την αυγή

Ξέρει μόνο τ' άρωμά της
μα δεν ξέρει τ' όνομά της
γιατί του 'χει ως τώρα κρυφτεί
και ρωτιέται βουβά ποια είναι αυτή

Του 'χει γίνει πια συνήθεια
μα δεν ξέρει την αλήθεια
δεν μπορεί το κακό να σκεφτεί
και ρωτιέται βουβά ποια είναι αυτή

Σε κάποιο στενό στην Ομόνοια κοντά
εκεί που τον πόνο η χαρά συναντά
την άγνωστη αγάπη δειλά προσκαλεί
κοντά του να 'ρθει του τυφλού το βιολί

Τα βήματα εκείνης πλησιάζουν δειλά
και γίνονται οι νότες σαν χάδι απαλά
κι ενώ πάλι χάνεται μες τη νυχτιά
ρωτά με θλιμμένη ματιά

Ξέρω μόνο τ' άρωμά της
μα δεν ξέρω τ' όνομά της
η ψυχή μου έχει πια μπερδευτεί
ας μπορούσα να δω ποια είναι αυτή

Του 'χει γίνει πια συνήθεια
μα δεν ξέρει την αλήθεια
δεν μπορεί το κακό να σκεφτεί
και ρωτιέται βουβά ποια είναι αυτή

Εκεί στην Ομόνοια σε κάποιο στενό
του ανθρώπου η ψυχή είναι είδος φτηνό
κι εκείνοι που παίζουν το ρόλο καλού
στερήσαν για πάντα το φως του τυφλού

Τη διώξαν οι άνθρωποι με λόγια σκληρά
και διώξαν μαζί του τυφλού τη χαρά
και ψάχνει και ψάχνει η ματιά του η θολή
και μένει βουβό το βιολί

Τώρα ξέρει τ' όνομά της
μα έχει χάσει τ' άρωμά της
τ' όνειρό του έχει τώρα χαθεί
φταίει εκείνη που του 'χε κρυφτεί

Και τ' ανέκφραστό του βλέμμα
κλαίει νεκρό τ' όμορφο ψέμα
κι είναι τώρα διπλά δυστυχής
που δεν έχει ούτε μάτια ψυχής