Και αν λείπουν τώρα χρώματα δεν έχει σημασία
Είναι μπρούμυτα ξαπλωμένος πάνω μου θαρρώ νεκρός
Τα χείλη του βρίσκονται σε ανάδελφο εμφύλιο
Αρνούνται να ακουμπήσουν το ένα πάνω στο άλλο
Μήπως φοβούνται πως με τη συνάντηση θα ανατινάξουν τον εαυτό
που φέρουν γύρω τους;
Αλλά αυτά τα δύο χείλη του ακουμπούν εμένα
Γύρω μας ένας απάνεμος καιρός ανήμπορος να σηκώσει ακόμη και φτερό
Ο ουρανός επάνω είναι αταλάντευτος
Την έξω θάλασσα τη βλέπουμε συχνά από τυχαίες διόδους
Είναι υπαρκτή με κάτι φρούρια κύματα
Αλλά εμείς είμαστε σύμπλεγμα
Χάσκουμε πάνω από τη μυρμηγκοφωλιά
Εκατομμύρια άοκνα βλέμματα μας περπατούν και μας τυλίγουν
Η μυρμηγκοφωλιά κατοικείται ανελέητα
Μας ανήκει όπως όλα στο νησί είναι δική μας
Γι' αυτό εάν εμείς το θέλουμε είμαστε τυφλοί σαν θάλασσα
Για το σύμπαν που ορίσαμε είμαστε η όραση