(Το στόμα της Σταρ σε μετασεισμό ομιλίας.)
Μόλις την άκουσε, ο Βιογράφος ξεφύσηξε ανακουφισμένος.
Τώρα μπορούσε κι αυτός να μιλήσει, είπε:
«Χρόνια τώρα πεινούσα για τη ζωή σου.
Μα θέλω πια να βάλω μια τελεία
για να μπορούν να σε διαβάσουνε ολόκληρη.
Χωρίς κενά και απορίες.
Πότε θα
πεθάνεις επιτέλους
για να έχει γραφτεί η βιογραφία σου;»
«Α, όχι, όχι. Αποφάσισα να είμαι αθάνατη. Δεν πεθαίνω.
Αν θέλεις όμως, αργά το βράδυ μπορώ
να σου αφηγηθώ τη σημερινή μου μέρα όπως πάντα».
Ο Βιογράφος είπε:
«Δεν έχω ανάγκη πια τις μέρες σου.
Συμπλήρωσα ήδη 500 σελίδες.
Τώρα έχω ανάγκη την αυριανή σου απουσία.
Πώς αλλιώς θα ολοκληρώσει τη δουλειά του ο βιογράφος σου;»
Η Σταρ αναστέναξε:
«Οι βιογράφοι είναι κακοί.
Στέκονται πάνω απ’ το κεφάλι μου και σκιάζουν τη νύχτα μου».
«Α, εδώ κάνεις λάθος. Ο βιογράφος θέλει το καλό σου.
Η βιογραφία του βιογράφου είναι ο βιογραφούμενος.
Κάθεται στη γωνία του σπιτιού σου, ρουφάει τον χλιαρό καφέ του,
και προσδοκά την ώρα που θα σταματήσεις να έχεις αυριανές ημέρες».
«Αυτό ακριβώς εννοώ», είπε η Σταρ. «Τον τελευταίο καιρό
σκέφτομαι μήπως μόνον εσύ είσαι έτσι.
Ίσως κάποιος άλλος βιογράφος είναι καλύτερος. Σκέφτομαι
να αλλάξω βιογράφο...»
«Οι βιογράφοι είναι πάντα ίδιοι. Δεν είναι αθάνατοι,
αλλά μένουν αναλλοίωτοι στα βασικά.
Δε θα βρεις καλύτερο.
Σε παρακαλώ, μη με αλλάξεις.
Χωρίς εσένα, θα είμαι άνθρωπος χωρίς θέμα.
Χωρίς εμένα, δε θα πεθάνεις επισήμως ποτέ.
Μα κι οι δυο γνωρίζουμε πως για να γίνεις πραγματικά αθάνατη
πρέπει πρώτα να πεθάνεις.
Με χρειάζεσαι για να επικυρώσω σε όλους ότι πέθανες,
και μετά να δοξαστείς ανενόχλητη για πάντα.
Κάνε μου τη χάρη και πέθανε,
εντάξει;»
«Ευχαρίστως», είπε η Σταρ
και έπνιξε ένα
μικρότατο
γέλιο.