(Τότε η Σταρ θυμήθηκε το «ευχαρίστως»
που ξεστόμισε
κι άρχισε ξάφνου να γελά.
Τόσο που δε θα γίνει πιστευτό αν δεν ακουστεί.
Ας γίνει προσπάθεια να ακουστεί.
Το γέλιο της ήταν:
Πρώτα σερνάμενο με υπέρηχο ρόγχο.
Μετά, σαν άσθμα μικροσκοπίου.
Και τότε, σαν απανωτά ντόμινο
που κρημνίζονται με αναστεναγμούς.
Το γέλιο της αναλύεται πάντα σε αναστεναγμούς φαστ φόργουορντ.
Πολύ φαστ.
Μοιάζει με τελικό άσθμα.
Οι αναστεναγμοί είναι εκπνοές, σκέφτηκε ο Βιογράφος,
αναλύοντας το γέλιο της σε στοπ καρέ ήχων,
παίζοντας και ξαναπαίζοντάς το μέσα του αργά
αργά
αργά.
Προπάντων εκπνοές, σκέφτηκε.
Άρα αυτή λοιπόν ίσως εκπνεύσει τώρα.
Ο Βιογράφος επιθύμησε και πάλι την τελική της εκπνοή.
Μα ούτε αυτό θα είναι το «κύκνειο άσθμα» της,
μελαγχόλησε ποιητικά ο Βιογράφος.
(Ο Βιογράφος κοντά στη Σταρ
έμαθε να σκέφτεται σαν ποιητής.
Ήταν βασικός όρος του συμβολαίου, χρόνια, πολλά χρόνια πριν.
«Θα μάθεις να σκέφτεσαι σαν ποιητής. Μόνον έτσι
θα σε προσλάβω για βιογράφο μου.»
Ο Βιογράφος έμαθε.
Τώρα, καμαρώνει συχνά για τα ευρήματά του,
καμαρώνει μόνος του σαν κούκος.)
Επιστροφή στο γέλιο της.
Είναι:
σαν μια ασφυξιογόνος μάσκα –στερεοποιείται
πάνω από το πρόσωπό του και τον πνίγει.
Ή σαν: ένα βαμβακερό μαξιλάρι
πάνω στα ρουθούνια του από ένα φονικό χέρι, πιεστικό.
Ή σαν... όχι. Μάταιο, δεν περιγράφεται αυτό το γέλιο.
Να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια περιγραφής του. Τέλος.
Αλλά, ναι, η Σταρ γελάει. Και μετά,
έτσι απότομα, σταματά.
Τώρα η Σταρ είναι σοβαρή, σχεδόν απορροφημένη.
Ξεφυλλίζει ξανά τη 12η του Μάρτη της.
Σιγοτραγουδά.